Το 1980 συναντιέται, μετά από προτροπή του Σταύρου Αραπάκη, με τον Λαυρέντη Μαχαιρίτσα στην μουσική σκηνή Σούσουρο όπου έπαιζε ο ίδιος με τον Θάνο Αδριανό και την Αλίκη Καγιαλόγλου. Μοντάρουν επαγγελματικά πλέον το συγκρότημα PLG band παίζοντας progressive rock με Βυζαντινό χρώμα. Μετά από περιπέτειες κυκλοφορούν στην Ευρώπη (Vertigo, 2002) το οργανικό κατά βάση album Armaggedon, το οποίο περιείχε και στίχους από την Αποκάλυψη του Ιωάννη. Ηχολήπτης ο Johnny Allen (Vavouras). Ενώ αρχικά θεωρήθηκε ως αποτυχημένο (εμπορικά), αργότερα έτυχε παγκόσμιας κυκλοφορίας και επιτυχίας. Σήμερα είναι συλλεκτικό βινύλιο (και εξαιρετικά ακριβό) στις ξένες αγορές.

 

Αμερικάνικος και Ευρωπαϊκός μουσικός τύπος εκθειάζει το Armageddon χαρακτηρίζοντας το  ως αριστούργημα και έναν από τους καλύτερους δίσκους Progressive rock που ηχογραφήθηκαν ποτέ:

 

"The album Armageddon is a dark flipped out druggy prog masterwork."

 

“The stunning surrealistic cover art is in the vein of Salvador Dali. Perhaps his mind reigns over this album?”

 

"The album "Armageddon" is one of the most original progrock albums ever made. If you want a psychedelic experience without drugs, this one is yours!"

Erik Neuteboom, The NETHERLANDS.

 

Τα επόμενα χρόνια οι PLJ Band μετονομάζονται σε Τερμίτες. Ακολουθώντας τον Γιάννη Πετρίδη φεύγουν από την Polygram και υπογράφουν με την ανεξάρτητη δισκογραφική Virgin. 

 

Το Τραγούδι της νύχτας στον album Τσιμεντένια τραίνα το 1986 είναι το αποτέλεσμα της συνεργασίας των Τερμιτών με την μοναδική Φλέρυ Νταντωνάκη με την οποία έκαναν συναυλίες και σειρά ζωντανών παραστάσεων στην ιστορική μουσική σκηνή Ζυγός στην Πλάκα. Στον ίδιο δίσκο υπάρχει και το τραγούδι Σκληρή μουσική, σε στίχους του Αντώνη Μιτζέλου.

 

Οι Τερμίτες ηχογραφούν στο studio Sierra και συνεργάζονται αρχικά με τον ηχολήπτη Άκη Γκολφίδη κι αργότερα με τον Κώστα Καλημέρη. Παραγωγός σε όλα τα Ελληνόφωνα album που ηχογράφησαν οι Τερμίτες ήταν ο Γιάννης Δουλάμης ενώ τον μεγαλύτερο όγκο των στίχων που μελοποίησαν ήταν των ποιητών Μιχάλη Μαρματάκη, Ξενοφώντα Μπρουτζάκη και Χάρη Καφετζόπουλου. Μελοποίησαν επίσης Charles Bukowski και François Villon. Κυκλοφορούν συνολικά 13 άλμπουμ σε διάστημα 10 ετών (5 studio, 2 live, 7 συλλογές και 5 συμμετοχές), δημιουργώντας ένα ξεχωριστό μουσικό ιδίωμα στον χώρο του Ελληνικού τραγουδιού. Κρατούν τον rock ήχο της χώρας στα χέρια τους για μια δεκαετία. Δίνουν συναυλίες σε clubs (Κύτταρο, Rodeo, Λύδρα, Tiffanys κ.ά) και μεγάλα στάδια. Κορυφαίες συναυλίες τους ήταν αυτές στο θέατρο του Λυκαβηττού και στο Σεφ. Ενοποιώντας τους δυο αντίθετους αισθητικά πόλους του τραγουδιού στην χώρα, συνεργάζονται με τους: Γιώργο Νταλάρα, Φλέρυ Νταντωνάκη, Παύλο Σιδηρόπουλο, Αντώνη Βαρδή, Σάκη Μπουλά, Αδελφούς Κατσιμίχα, Γιάννη Γιοκαρίνη, Σοφία Βόσσου, Βασίλη Παπακωνσταντίνου κ.ά. 

 

Το 1988 κάνουν μια μεγάλη περιοδεία σε στάδια και μεγάλα θέατρα μαζί με την Χαρούλα Αλεξίου και τον Θάνο Μικρούτσικο, κυκλοφορούν τον δίσκο Περιμένοντας την βροχή με τραγούδια όπως το Βασίλισσα της σιωπής και το Πόσο σε θέλω.

 

Διαλύονται το 1988, στην καλύτερη στιγμή της καριέρας τους, σχηματίζοντας έναν μύθο γύρω από το όνομά τους.